Gorur gormez gozlerim kamasabilir.
Oyle de oluyordu.
Ellerim yeterince buyuk olmasalar da, simsiki kavradigim buyuk eller, kendimi yeterince buyuk hissetmemi saglayacak kadar guvenliler. Buyudum ya artik ondan.
Daha siki sikarim o eli, isaret etmek istedigim seyi gostermek istedigim zaman. Bana donen kafa ile birlikte, gozlerimi takibe almasini isaret eder, o yone dogru hamlede bulunurum. Fakat o esnada pek bir gelismenin olmadigini farkederek, kafami gerisin geriye kaldirdigimda karsilastigim o muhtesem yemyesil gozler, bana; "ben sana evde gosteririm onu" dercesine tatmin ve ikna edici bir bakis atar.
Ve zaten normalde sesi cikmayan ben, birdaha asla kafami yerden kaldirmam.
Taki usulca gelen "pist" sesine kadar.
Sonrasinda karsilastigim esi benzeri olmayan gulucuk, bana; bu gulucugun Tup Cokomel'den daha mi degerli olup olmadigini sorar.
Cevabim, kesinlikle hayretler icerisinde kocaman bir "hayir" olacaktir. Konusmak istemeyip trip yaptigini belli eden kafa sallama isareti de buna delalettir zaten.
O herzaman bana gulumseyen buyulu yesil gozlerin yuzunden bugun bu haldeyim. Bilen bildi, anlayan anladi ne halde oldugumu :]
Ama hala daha Tup Cokomel'e hasretim ben.hih..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder